Vanmorgen kwam ik het volgende bericht tegen: ‘Victor’s Espressobar is op zoek naar een Barista voor +/- 3 dagen per week.’.  Het was niet de eerste keer dat ik dit las. Ongeveer 11 jaar geleden was ik het ook al eens tegen gekomen.

Rond het jaar 2000, toen de gulden nog rolde en ik net terug kwam van een jaartje Australië, begon het ‘echte’ leven. Ik solliciteerde bij een bedrijf in een groot glazen kantoor. Een half jaar reisde ik dagelijks met de andere kantoorslaven van Haarlem naar Diemen.

Iedere werkdag kwam dezelfde koffiejuf(!) met haar karretje ons koffie en thee brengen. Na twee dagen wist ze dat ik bij haar ochtend-ronde zwarte koffie met twee suiker wilde en bij haar middag-ronde thee zonder suiker. Een keer iets anders vragen leidde tot enorme verwarring dus liet iedereen het maar zo. (Waardoor een stagiaire dagelijks een kopje zwarte koffie in de plantenbak liet verdwijnen omdat ze door haar zenuwen op haar eerste dag hetzelfde had genomen als haar begeleider).

Na een half jaar kreeg ik een vast contract en nam ik ontslag.

Ik besloot werk te zoeken in Haarlem en vond al snel een goed betaald baantje voor 2 dagen in de week bij een bouwmaterialengroothandel. Ik deed de administratie en bracht koffie naar de directeur (echt waar). Ik had dus tijd genoeg voor een gezellig tweede baantje.

Op weg van huis naar de HEMA viel mijn oog op een handgeschreven bericht, geplakt op een glazen deur: ‘Victor’s Coffee To Go is op zoek naar een Barista voor +/- 3 dagen per week.’

Ik opende de glazen deur en stapte mijn nieuwe werkplek binnen. Achter een UFO-achtig apparaat stond een kleine man met een grote bril. Zo maakte ik kennis met de Mistral en Brian. Ik mocht een keer proefdraaien en werd aangenomen. Ik had geen idee wat mij te wachten stond.

De eerste paar dagen leerde ik de werking van de kassa, wat er op het menu stond en dat koffiezetten moeilijk was. Ook ontmoette ik Victor. Van hem leerde ik waarom er geen krukken en stoelen in zijn zaak stonden en we alleen koffie in bekertjes verkochten. (Dit hielden we nog zeker een jaar vol).

Ondertussen leerde ik over de herkomst van koffie, bezocht ik een branderij in Zwolle, telde ik iedere extractie en mocht ik voor het eerst melk opschuimen. Mijn collega Josje had training gehad in de VS en schonk toen al strakke rosetta’s. Zij leerde mij hoe ik microfoam maakte en fluweelzachte cappuccino’s kon schenken. Ik vond het leuk.

Al snel mocht ik alleen in de winkel staan en verlegde ik mijn focus van de Mistral meer naar de gasten. Ik leerde de vaste gasten en hun gewoontes kennen en maakt koffie precies zoals zij dat wilden.

Op een dag gebeurde het. Als ik mijn ogen dicht doe, zie ik het weer voor me. Ik maakt espresso en vergat de timer aan te zetten. Ik keek naar de uitloop en zag het. Ik zag de extractie, de kleuren, de dikte, de weerstand. Ik zag dat het genoeg was en proefde het resultaat. Ik was barista.

De jaren daarna bleef ik fulltime bij Victor’s Coffee To Go werken. De krukken en stoelen kwamen binnen en de koffie mocht in glazen worden gezet. Ik werd bedrijfsleider en was deelnemer aan het Dutch Barista Championship. Het was Victor die mij naar Boston (VS) stuurde om bij het World Barista Championship te zijn.

Ik wil altijd meer leren en een stapje verder gaan. De dag kwam dat dit niet meer kon bij Victor’s. Eén ding was zeker: koffie zou een hoofdrol blijven spelen tijdens mijn werk. Mijn gezellige tweede baantje had mij het koffievirus opgeleverd, met de bekende gevolgen als symptomen.

Vanmorgen kwam dit allemaal even voorbij toen ik dat bericht zag. Ik zag voor me hoe vandaag opnieuw iemand die glazen deur open doet en geen idee heeft waar hij of zij aan begint. Ik wens hem/haar een geweldige tijd bij Victor’s.

P.s.: Op de website van Victor’s is mijn hand nog altijd te zien…..