Twee dagen Londen. Geen Towerbridge en Big Ben maar Kaffeine en Monmouth. Destination coffee. 

Twee dagen koffie in Londen is te kort om een compleet beeld te krijgen. Maar de eerste indruk is, in dit geval, onvergetelijk en geeft ruim voldoende stof voor een blogpost.

Ik schat in dat Londen ongeveer vijf jaar voorloopt op Amsterdam, qua koffiebars (coffee venues). Kort door de bocht kan je de venues in Londen verdelen in twee groepen: Ketens en  ‘artisanal’ independents ( inclusief streetstalls/carts).

Het grootste internationale keten is natuurlijk Starbucks, op de voet gevolgd door Costa en Caffe Nero. Tientallen kleinere ketens hebben de afgelopen jaren een plek in Londen gevonden en groeien nog altijd (Joe & The Juice, Apostrophe, Sacred). De grootste ontwikkeling van de afgelopen jaren is de opkomst van de artisanal independents.

‘Artisanal’ betekent vakkundig en handmatig gemaakt.

Het is leuker en interessanter om tien independents te bezoeken dan bijvoorbeeld tien vestigingen van Costa. Het is ook veel moeilijker en kost tijd. Op zoek naar Nude Espresso (independent) kwam ik vier vestigingen van ketens tegen. Dus ook vier kansen koffie te drinken zonder te veel moeite te doen. De artisanal independents zijn verstopt in buurten vol creatieven, om de hoek van grote winkelketens en de massa.

Denk niet dat ik, toen ik bij Nude binnen stapte, het rijk alleen had. Of bij Kaffeine of Monmouth. Het is er druk maar altijd relaxed. Ondanks een flinke rij bij Monmouth krijg ik uitgebreid uitleg over de smaakprofielen van de drie Afrikaanse koffies (ik koos de Sidamo Shilcho)  en bij Kaffeine neemt de head barista rustig de tijd voor een gesprekje over teflon in de filterdragers.

Bij Starbucks staat ook een rij. Ongeduld. Ik ga naar de vestiging in de nieuwe stijl aan Conduit Street. Binnen vijftien seconden hebben al twee medewerkers gevraagd wat ik wil bestellen. Ik wil helemaal niks. Ongeduld. Volgende klant.

Opvallend is wel dat de nieuwe Starbucks stijl veel aardse tonen, hout en licht laat zien. Dit is ook te zien bij veel independents. De Costa ‘nieuwe stijl’ (Great Portland Street) is echt anders dan alle andere Costa’s. Ook hier weer licht en natuurlijke materialen. Het geheel heeft een ‘industrial look’.

Prachtig vind ik de interieurs van de independents. Veel houten, handmade tafels en banken. Een groffe bar met de taarten en koeken. Een menu met een item of tien. Veel drie-groeps espressomachines (LaMarzocco, Wega) met (Mazzer) molens en daarnaast filterstations. De vakmannen en -vrouwen zijn herkenbaar ondanks een eigen gekozen outfit. Alles draait om, met en voor koffie.

De independents venues hebben veel gemeen maar altijd iets wat een venue uniek maakt. Meestal heeft het te maken de de liefde van de eigenaar. Zo ontstaan bijzondere combinaties van koffie met kaas, wijn en spaanse droge worst. Maar ook met retail (kleding, fietsen, muziek, boeken).

De koffies van de independents zijn niet bedacht op een marketingafdeling. De koffie wordt genoemd naar de herkomst, het verwerkingsproces en de branding. Een GoodmorningWakeUp-melange zal je niet aantreffen, en ‘natural Sidamo Shilcho light roast’ wel.

Toch is het wel aan te raden een paar vestigingen van de grote ketens te bezoeken als je in Londen bent. Al is het maar om de independents en de ketens te kunnen vergelijken. Voor mij is ook duidelijk waardoor de eigenaren van de meeste Nederlandse koffiebars zich lieten inspireren. Koffiebars die vergelijkbaar zijn met ketens zijn er in overvloed. Koffiebars in Nederland zoals de artisanal independents in Londen zijn nu nog op één hand te tellen.

Ik denk dat koffie in London over vijf jaar nog altijd vijf jaar voorloopt. En ik heb er alle vertrouwen in dat het er dan geen tien zijn geworden.

P.s.: Ga niet naar Londen zonder ‘London Coffee Guide‘. Hiermee voorkom je een grote kans op verdwalen en bespaar je veel tijd.

Meer foto’s.